امروز در پاکت می نویسم:
ساعت بی صدا ۳ نیمه شب را مخابره می کند .
سردرد خفیفی همراه امشبم شده .
حال من خوب است اما، ترس تردید آذر، جگرم را کمی به خاک و
خون کشیده و بغضی به گلوی خشکم رانده که درد دارد .
آذرم خواهان دارد و دردش را فقط مردی می فهمد که آذرش برای
او تمام ماه ها، تمام فصل ها و تمام سال هاست .
اما اختیاری نیست، فقط باید جنگید .
آذر، تو بنویس عشق، بخوان نبرد .
زاویه‌ی دلخوش کننده این موضوع آن است که انگیزه ام را
می برد و می برد در رده های بالاتر، تقریبا در صدر!
گواه خاطره ای دارم:
سال ۸۶ به خواسته مربی با اضطراب زیاد راهی مسابقات استانی
شدیم، خلاصه تر از خلاصه بگویم که ۵ مبارزه مرا به فینال وزن
خودم راهی کرد . فینال اما، حریف قَدَر بود .
۲ راند را باختم، بازی در راند آخر حتی اگر با برد هم برایم همراه بود، سودی نداشت، قافله را باخته بودم .
حس نامیدی بسیاری راهی رگ هایم شد .
شروع راند سوم، فایت!
با حمله حریف ضربه سختی به بینی من وارد شد،
تقریبا ۳-۴ثانیه بیهوش شدم . تا به خود آمدم شنیدم که پزشک
مسابقات، بالای سرم به اوس جواد شعبانی می گفت: "مربی،
بینی این پسر شکسته انصراف بدید"
اشکم سرازیر شد .
۱۰ ساله بودم، نونهال و نو احوال
به اوس جواد شعبانی گفتم: "میزنمششش"
دو پاره پنبه، بینی مرا کِپ کرد! محافظ دندان هم نفس کشیدن از
دهان را مکافاتی ساخته بود که دیدن داشت!
به هرحال با لج بازی من "فایت" داور توسط سالن شنیده شد .
بغض، خون، اشک، حرص، نامیدی، درد و بی هوایی انگیزه ای
برایم ساخت بی نهایت .
چشمانم به لطف بغض، تار بود و سویی نداشت .
تمامِ زورم را جمع کردم، و فقط یک ثانیه بعد از مجوز داور حریف
را ناک اوت کردم! هر دو راند او سوخت و من با بینی شکسته به
بالای سن رفتم و با چکیدن قطره خون روی لوح تقدیر مسابقات،
پیروز نبردِ خود شدم .
۱۲ سال پیش در اوج خون و اشک پیروز شدم .
باقی نبرد های هرچند سخت را هم می توانم به آزاد راه پیروزی
بکشانم .
آذر، جنگیدن برای تو خواسته نیست،
یک شرع است،
یک اصول
و یک دین!
ساعت از ۳ عبور کرد، خستگی مشغول بلعیدن چشمانم شده .
نقطه ای در پایان یادداشت خود میگذارم.
"امیرمحمدحسینی"
درباره این سایت